هنرهای رزمی امروزه به عنوان نوعی ورزش درآمدهاند. از زمانی که برگزاری مسابقات در رشتههای مختلف رزمی رایج شده این رشتهها از ماهیت اصلی رزمی خود درآمده و به صورت یک ورزش تمرین میشوند که بهترین نمونهٔ آن را در شمشیربازی غربی میتوان مشاهده کرد. امروزه رشتههای جودو، تکواندو، بوکس، شمشیربازی، کشتی آزاد و فرنگی، تیراندازی با کمان و پرتاب نیزه در برنامه رقابتهای المپیک قرار دارند و کاراته و ووشو نیز هرچند در تلاش خود برای ورود به المپیک ناکام ماندهاند، اما مسابقات آنها در نقاط مختلف دنیا برگزار میشود. هنرجویان رشتههایی چون کیکبوکسینگ و جوجیتسو برزیلی نیز عمدتاً برای شرکت در مسابقات تمرین میکنند. این در حالیست که برخی رشتههای رزمی مثل آیکیدو یا کونگفو توآ با برگزاری مسابقه مخالف هستند.
برخی از سبکهای رزمی بر این عقیده هستند که برگزاری رقابت باعث میشود تا هنرجویان بهتر و ورزیدهتر شوند و روحیهٔ ورزشی در آنها شکل میگیرد. اما برخی دیگر معتقدند که قوانین موجود در مسابقات با شرایط یک مبارزه واقعی تفاوت بسیار دارد و مبارزان به جای تمرین مهارتهای موثر در مبارزهٔ واقعی به تمرین مهارتهای مورد نیاز برای پیروزی در مسابقه میپردازند. از سوی دیگر دیگر این مسابقات باعث میشود تا انگیزهٔ هنرجویان این رشتهها کسب مدال و جایزه در مسابقات باشد نه انگیزههای اصلی هنرهای رزمی مثل پرورش دادن شخصیت اخلاقی.
این پرسش که «بهترین رشتهٔ رزمی کدام است؟» انگیزهٔ برگزاری مسابقاتی بین مبارزان رشتههای مختلف رزمی با کمترین قوانین ممکن شدهاست. مسابقات یوافسی در آمریکا به همین منظور آغاز شد و تورنمنتهای مشابهی در ژاپن با نامهایی چون شوتو و پانکریس برگزار میشوند. این مسابقات زمینهسازی پیدایش رشتهٔ جدید رزمی با نام هنرهای رزمی ترکیبی شدهاند.
برخی هنرجویان رزمی نیز در مسابقات غیرمبارزهای مثل شکستن اجسام سخت یا اجرای برنامهٔ هماهنگی از تکنیکها همچون پومسه، کاتا یا تالو شرکت میکنند. از سوی دیگر بسیاری از حکومتها نیز به دلایل سیاسی هنرهای رزمی را به سوی ورزشی شدن سوق دادهاند. انگیزهٔ اصلی حزب کمونیست جمهوری خلق چین در تبدیل هنرهای رزمی چینی به رشتهٔ ورزشی ووشو در واقع سرکوب کردن ماهیت عصیانگرانهٔ موجود در هنرهای رزمی بودهاست.