ورزش جهان در آستانه سی‌ویک امین المپیک است و این در حالیست که بیش از شانزده قرن از پیدایش اولین دوره المپیک معروف به المپیک باستان و حتی زمانی که شرکت کنندگان برهنه در مسابقات شرکت می‌کردند و زنان هم آزادی حضور نداشتند می‌گذرد.
از سال 394 که بازی های المپیک بدستور تئودوسیوس تعطیل شد تا سال 1896 که بازیهای المپیک نوین آغاز شد، جمعاً 1502 سال بازیهای المپیک فراموش شده بود. در این مدت تلاشهای زیادی برای احیای المپیا که در زیر خاک مدفون شده بود انجام گرفت (وقوع دو زلزله منطقه المپیا را کاملاً از بین برده بود) تا اینکه تلاشهای دولت یونان و فرانسه بالاخره در سال 1892 مؤثر واقع شد.
شرکت در ورزش ها یک سرگرمی برای غنی سازی اوقات فراغت جوانان و به ویژه یک تفریح همیشگی برای لذت بردن طبقه سرمایه دار تبدیل شده بود. حالا ضروری است که سرگرمی به بخشی از زندگی جوان تبدیل شود. "همه ورزش ها برای همه (All sports for everybody)" یا "ورزش برای همه (Sport For All)"، بدون شک عبارتی آرمانی و شوق برانگیز بوده که توسط پیر دو کوبرتن بیان شده است. بنیانگذار جنبش المپیک، در 13 ژانویه 1919، در صفحه اول شماره 12 روزنامه لوزان (Gazette de Lausanne) مقاله ای را نوشت که یک نقطه عطف تاریخی برای آنچه که امروز به عنوان "ورزش برای همه" نامیده می شود، می باشد.
اصولا دو دسته از انسان ها به سمت هنر های رزمی می روند. دسته اول افرادی هستند که به رزم و هنر های رزمی علاقه دارند ومفهوم واقعی هنر های رزمی را درک کرده اند (صبر،مقاومت،احترام و ...)و برای یادگیری یک هنر،ورزش ، خود سازی و یا ... به سمت هنر های رزمی یا ورزش رزمی می روند؛ دسته دوم افرادی هستند که برای دفاع از خود و قوی ترشدن وبرای اینکه مجبورند برای اینکه بتوانند خودشان را در جامعه نشان بدهند و یا کسی به آن ها زور نگوید به سمت هنرهای رزمی میروند. با ما همراه باشید تا علت انتخاب رشته رزمی و چگونگی آن را برسی کنیم.
سان شو یک استیل از ووشو که یک هنر رزمی چینی محسوب می شود . این هنر رزمی ترکیبی از تئوری ها و تکنیک های ووشو است که سبک جدیدی را با توانایی ها و قوانین جدید در سطحی قویتر و پیشرفته تر ارائه می دهد. در این رشته رزمی، یک مجموعه کامل از همه فنون نبرد بدون اسلحه، در چنگال گرفتن حریف، کشتی، مبارزه به روی زمین و دفاع در برابر حریفی که اسلحه بدست دارید دیده می شود.
نانچوان یا بوکس جنوبی یکی از سه سبک اصلی و استاندارد ووشو جهان بوده که به علت دارا بودن مشخصات منحصر به فرد خود اعم ازقدرت وسرعت و انعطاف پذیری جایگاه ویژه ای در بین هنرجویان ایرانی دارد . این سبک در قسمت تالو ( اجرای فرم) به سه صورت اجرای فرم استاندارد نانچوان(فرم بدون سلاح با مشخصات سبک) نن گوئن(فرم سلاح چوب)نن دائو(فرم سلاح شمشیرپهن) به مسابقات جهانی والمپیک قدم می گذارد.ودرقسمت سانشو(مبارزه آزاد) با قوانین کاملا"علمی همگام با دیگر سبکهای ووشودرمیادین جهانی حاضرمی گرددنانچوان بطورگسترده ای درجنوب چین تمرین می شود.
تای چی چوان (Tai ChiChuan)، یک هنر رزمی چینی است که اساساً برای مزایای بیشمارش که یکی از آنها حفظ سلامتی است در بین مردمان این کشور رواج پیدا کرده است. البته چینی ها عقیده دارند که این ورزش عاملی برای مقابله با فشار و استرس ها درونی و روحی هم می باشد. این هنر رزمی یک روش مناسب برای سبک آرامش و مدیتیشن، یا همان مدیتیشن در حرکت محسوب می گردد. بر خلاف سایر رشته های رزمی که حرکاتی سخت و خشن دارند، تکنیک ها در هنر رزمی تای چی چوان، نرم، ملایم و شناور اجرا می شوند و به اعمال نیرو بیش از انجام حرکات خشن و قدرتمندانه تأکید دارند.
ووشو (به زبان چینی: 武術 - پین‌یین: whǔshù) یک هنر رزمی باستانی چینی است که با نام های کونگ فو،گونگ فو،سی ام ای نیز شناخته می شود ووشو از کهن ترین هنرهای رزمی است که برای اولین بار در معبد شائولین تنها به افراد خاصی تدریس می شده است قدمت ووشو در کشور چین به زمان های بسیار دور که اولین صورت های اجتماعات بشری در جوامع اولیه بوجود آمدند، باز می گردد.
قدمت ووشو در کشور چین به زمان های بسیار دور که اولین صورت های اجتماعات بشری در جوامع اولیه بوجود آمدند، باز می گردد. در آن زمان به منظور حفظ سلامتی، درمان بیماری ها، افزایش بنیه جسمانی و طول عمر و تعلیم مهارت های نظامی به افراد جامعه، حرکاتی ابداع گردید که بسط و گسترش آن در طول دوره های مختلف به ورزش ووشوی امروزی بدل شده است.
در سال ۱۹۲۸، فرمانده‌ای به نام شی یوسان معبد را به آتش کشید. بسیاری از دست نوشته‌ها را از بین برد و سرسرای معبد و همچنین کتابخانهٔ آن را ویران کرد.انقلاب فرهنگی در چین به یکباره راهبان وبودا را از این کشور محو کرد وبرای سال‌ها، معبد خاموش ماند.
در نیمهٔ دوم قرن بیستم، حزب کمونیست چین از شائولین برای دوره‌های آموزشی راهبان دروغین خود استفاده کرد. (یعنی همان گارد سرخ و ارتش سرخ چین)